...หนอนหนังสือคงไม่มีใครไม่รู้จักนักเขียนหนุ่มไฟแรงชื่อ ภาณุ ตรัยเวช หนุ่มนักเรียนนอกผู้มีความสามารถทางด้านศิลปะรอบด้าน แม้ว่าสาขาวิชาที่เขาร่ำเรียนมาจะเป็นสาขาวิชาทางด้านวิทยาศาสตร์ก็ตาม “เด็กกำพร้าแห่งสรวงสวรรค์” เป็นหนังสือเล่มแรกของนักเขียนท่านนี้ที่ผมมีโอกาสได้อ่าน จากนั้นก็หนังสือรวมเรื่องสั้น “วรรณกรรมตกสระ” และ “ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้ตรอมตรม” งานเขียนของภาณุทุกเล่มที่ผมกล่าวมานั้น ผมสัมผัสได้ถึงตัวตนของความเป็นมนุษย์ แน่นอนมนุษย์ล้วนเว้าแหว่งและไม่สมบูรณ์ ส่วนที่เว้าแหว่งขาดหายไปของคนมันกลายเป็นวัตถุแหลมคมที่มนุษย์ใช้ทิ่มแทงทำร้ายคนอื่นๆ และมันไม่สามารถนำมาเติมเต็มให้ทุกคนกลายเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์...
...ความเชื่อเรื่องความสมบูรณ์แบบของคนมีมานานมากแล้วตั้งแต่สมัยโบราณ นักปราชญ์ นักคิด นักเขียน นักศาสนา ให้คำจำกัดความถึงมันแตกต่างกันไป จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ และในอีกอนาคตหลายร้อยหลายพันปี ผมก็ยังเชื่อว่ามนุษย์ยังคงแสวงหาถึงความสมบูรณ์แบบเหมือนกับผู้คนอีกร้อยกว่าปีข้างหน้าใน “นักฉลาดมืออาชีพ” ที่เชื่อว่าความสมบูรณ์ของคนเราอยู่ที่สติปัญญาและมีความรอบรู้ในทุกเรื่องราวตั้งแต่สมัยโบราณกาลจนถึงสมัยที่เรานำเทคโนโลยีใหม่ให้เข้ามามีบทบาทในวิถีชีวิตประจำวัน เชื่อว่าพรสวรรค์ที่ติดตัวมนุษย์มาเท่านั้นจะทำให้คนๆ นั้นทำงานแต่ละประเภทได้ดี ทุกคนล้วนแบ่งงานแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน แม้กระทั่งการหุงข้าวยังต้องมีนักหุงข้าวโดยเฉพาะ สาลิกาเองก็เช่นกันเธอเป็นนักฉลาดที่ผู้คนมากมายต่างชื่นชมในสาขาอาชีพของเธอ แต่ท้ายสุดแล้วเราก็พบว่าผลไม้แห่งความรู้ดีรู้ชั่วที่พระเยโฮวาห์เคยตักเตือนไม่ให้มนุษย์กินเข้าไปนั้น มันไม่ได้ทำให้คนเราเข้าถึงศีลธรรมได้เลย...
...”กลอนแมงมุม” เรื่องราวในห้วงคำนึงของผู้ชายคนหนึ่งต่อเพื่อนผู้หญิงในวัยเด็ก เด็กหญิงผู้เกลียดแมงมุมแต่หลงใหลผีเสื้อ เพราะผีเสื้อมันเกิดจากการกลายร่างของดักแด้ที่ไม่สมบูรณ์กลายเป็นแมลงมีปีกสีสันสวยงาม มันคือความฝันของเธอว่าสักวันหนึ่งเธอจะมีดักแด้เป็นของตัวเอง นอนรออยู่ในนั้น ก่อนที่จะฉีกมันออกมาแล้วกลายเป็นเด็กผู้ชาย เหตุการณ์เพียงหนึ่งคืนของเขาและเธอในวัยเด็กทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองเปลี่ยนไปทั้งชีวิต แต่เขายังคงจดจำ “วันที่ลูกชิ้นปิ้งอร่อยเหาะ วันที่โรงเรียน มหาวิทยาลัย ห้องพักครู และการแต่งงานเป็นเรื่องของชาติหน้า ชาติก่อน วันที่เด็กผู้หญิงห่วยแตกทุกคน ใช่แล้วล่ะ ทุกคนยกเว้น ยกเว้น...” เธอคนนั้น...
...หลายๆ ครั้งผมเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าหากเราอาศัยอยู่ในโลกใบนี้เพียงคนเดียว ปัญหาเรื่องการปฏิสัมพันธ์ของคนในสังคมมันคงไม่มี ภาษาก็คงไม่จำเป็น วิวัฒนาการต่างๆ คงไม่มี แต่ในความเป็นจริงคนบนโลกนี้มีมากมายหากเราเฝ้ามองความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์อย่างใกล้ชิด ตั้งแต่ระหว่างคนสองคน คนในครอบครัว หรือระดับสังคม มันก็ยังยากที่จะเข้าใจ เหมือนกับวรรณกรรมที่ไร้สระเรื่องหนึ่งที่ถ่ายทอดให้เป็นเรื่องราวที่ไม่มีใครเข้าใจมันแม้แต่คนเขียนเองก็ตาม...
-อั๋นน้อย-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น